ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΟΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΕΚΤΟΡΑ ΔΕΛΤΑ
Γράφει η Μαίρη Κονταρούδη, Οικονομολόγος - Επικοινωνιολόγος.
ΕΚΤΟΡΑΣ ΔΕΛΤΑ κατά κόσμον Γιάννης Διαμαντής, ένας Συγγραφέας / Μουσικός / Επιστήμων Πληροφορικής μία πολυσχιδής προσωπικότητα.
Σαν συγγραφέας δεν έχει πάψει ποτέ να μας εκπλήσσει και εκεί που λες ναι έχω καταλάβει πως σκέπτεται, πως γράφει, πως λειτουργεί συγγραφικά, σου τα γυρίζει 180Ο και αρχίζεις από την αρχή. Αφορμή το τελευταίο βιβλίο του που κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις 24 Γράμματα με τίτλο «Θεσσαλονίκη - Αθήνα».
Έχω μελετήσει το έργο του, ιδιαίτερα το «Κέλυφος», το οποίο και είχα την τιμή να παρουσιάσω στην Αθήνα, ένα βιβλίο βαρύ, δύσπεπτο, μελετημένο, σκληρό, εξαιρετικό, άξιο θαυμασμού, ωμό στην περιγραφή του σε πολλά σημεία και και και… Με μία λέξη ένα βιβλίο ιδιαίτερο και πολύ ψαγμένο. Τώρα το καινούργιο του βιβλίο πλέκεται σε διαφορετικό καμβά, οπότε είναι πολύ ενδιαφέρον να μας πει μερικά πράγματα για αυτό καθώς και για τα ερεθίσματα που είχε ώστε να το γράψει.
Αν θέλετε να διαβάσετε τη συνέντευξη του για το ΚΕΛΥΦΟΣ (που έγινε 13/4/2018) και να αποκτήσετε μία πιο ολοκληρωμένη εικόνα του συγγραφέα ο σύνδεσμος είναι:
Ακολουθεί ένα πολύ σύντομο βιογραφικό για να μας βοηθήσει να μπούμε καλύτερα στο πνεύμα του συγγραφέα και της κουβέντας μας.
Ο Γιάννης Ε. Διαμαντής (Έκτορας Δέλτα) γεννήθηκε στην Αθήνα το 1971. Σπούδασε Computer science & Sound engineering, στο πανεπιστήμιο του Σικάγο, ενώ ταυτόχρονα ολοκλήρωσε τις μουσικές του σπουδές στη σύνθεση, την αρμονία και το πιάνο. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα, ασχολήθηκε επί σειρά ετών με τη μουσική παραγωγή και ηχογράφηση δίσκων. Συνέθεσε επίσης και ενορχήστρωσε μουσική για θεατρικά έργα, ταινίες, αλλά και διαφημιστικά σποτ. Έχει εργαστεί ως ηχολήπτης και sound designer στα μεγαλύτερα θέατρα της Αθήνας, ενώ από το 1998 έως το 2015 δίδαξε Ηχοληψία και Μουσική. Αυτήν την εποχή συνεργάζεται ως σεναριογράφος με διάφορες εταιρείες παραγωγής γράφοντας τηλεοπτικές σειρές, αλλά και θεατρικά έργα.
Τον Δεκέμβριο του 2017 βραβεύτηκε από την Ένωση Σεναριογράφων Ελλάδας για το θεατρικό του έργο με τίτλο, «Α.Δ.Α.Μ.».
Το κινηματογραφικό σενάριο «Το Άγγιγμα» βραβεύτηκε στον διεθνή διαγωνισμό London Greek film Festival 2017, ως ένα από τα δέκα καλύτερα και τον Δεκέμβριο του 2019 βραβεύτηκε από την Ένωση Σεναριογράφων Ελλάδας.
Τον Ιούνιο του 2012 εξέδωσε το πρώτο του μυθιστόρημα με τίτλο, «Το Άγγιγμα», από τις Εκδόσεις Αγγελάκη. Τον Μάρτιο του 2018 κυκλοφόρησε το δεύτερο μυθιστόρημα του με τίτλο, «Το Κέλυφος», από τις Εκδόσεις Anima.
Το «Θεσσαλονίκη - Αθήνα», είναι το τρίτο μυθιστόρημα του συγγραφέα, από τις Εκδόσεις 24 Γράμματα
Μετά λοιπόν το «Κέλυφος», το οποίο ήταν ένα βιβλίο βαρύ, γροθιά στο στομάχι θα έλεγα, έρχεται το «Θεσσαλονίκη - Αθήνα», το οποίο και αποτελεί μία έκπληξη ως προς το ελαφρύτερο και περισσότερο εύπεπτο θέμα του. Όλοι βέβαια γνωρίζουμε ότι πολλές φορές το αστείο αποτελεί τη σκιά του σοβαρού και πράγματι η αεροπειρατεία και ο λόγος που αυτή έγινε είναι το σοβαρό και «βαρύ» κομμάτι της ιστορίας σας. Θέλετε να μας πείτε κάτι για αυτό; Εννοώ για το «παιχνίδι» του σοβαρού που όμως φοράει τη μάσκα του χιούμορ.
Ας τα πάρουμε από την αρχή, το «Θεσσαλονίκη - Αθήνα» ως ιδέα προϋπήρχε του Κελύφους και είχε κυκλοφορήσει το 2013 ως διαδραστικό κείμενο από τον ιστότοπο Youropia, φυσικά ως βιβλίο γράφτηκε πολλά χρόνια αργότερα.
Τώρα, όσον αφορά το χιούμορ της συγκεκριμένης ιστορίας, η αλήθεια είναι πως ανέκαθεν ήθελα να ασχοληθώ με τις τραγικές κωμωδίες, με ένα είδος συγγραφής το οποίο ακροβατεί συνεχώς πάνω σε ευαίσθητες νοηματικές ισορροπίες,
Στη συγκεκριμένη ιστορία η μικρή ηρωίδα του βιβλίου πάσχει από μία άκρως επιθετική μορφή καρκίνου γεγονός που θα οδηγήσει κάποια μέλη της άπορης οικογένειας της να σχεδιάσουν και να εκτελέσουν μία αεροπειρατεία σε μία ανέλπιδη και απεγνωσμένη προσπάθεια για να της σώσουν τη ζωή.
Το χιούμορ σε αυτό το βιβλίο εργαλειοποιείται εκ μέρους μου με σκοπό να παρασύρει τον αναγνώστη μέσα σε μία εξαιρετικά ανθρωποκεντρική ιστορία η οποία όμως έχει απρόβλεπτη κατάληξη.
Ένας εκ των κεντρικών ηρώων του βιβλίου αναλογιζόμενος τις συνθήκες που τον οδήγησαν ώστε να κάνει την αεροπειρατεία βλέπει πως η μέχρι τώρα ζωή του είναι γεμάτη από αποτυχίες, λάθος επιλογές και σφάλματα, τίποτα όμως δεν τον σταματά από το να προβεί τελικά στο μοιραίο ίσως διάβημα τις αεροπειρατείας με την άγνωστη έκβαση. Όλοι οι άνθρωποι, σε δύσκολα σταυροδρόμια της ζωής τους κάνουν παρόμοιο απολογισμό; Τελικά βοηθάει αυτό ή σε «βυθίζει» περισσότερο;
Δε νομίζω πως υπάρχει μία απάντηση στο συγκεκριμένο ερώτημα, το πώς θα διαχειριστεί ο κάθε άνθρωπος έναν ζωής απολογισμό εξαρτάται άμεσα από τις τρέχουσες συνθήκες αλλά και από τις ανάγκες που καλείται να καλύψει σε προσωπικό επίπεδο. Για κάποιους θα λειτουργήσει αποτρεπτικά, ενώ σε κάποιους άλλους πιθανόν να δώσει ώθηση για υπέρβαση. Όπως και να έχει, πιστεύω ότι είναι χρήσιμο να αναλογιζόμαστε συχνά τα πεπραγμένα μας, αν μάλιστα αυτό το κάνουμε σε περιόδους νηνεμίας τότε έχουμε περισσότερες πιθανότητες ώστε να σχεδιάσουμε καλύτερα αλλά και πιο ορθολογιστικά το μέλλον μας.
Κατά τη γνώμη μου τέτοιες αρνητικές και απαξιωτικές σκέψεις σε οδηγούν στο αντίθετο αποτέλεσμα. Για να πετύχεις κάτι επικίνδυνο και τόσο τολμηρό χρειάζεται πρώτα από όλα αυτοπεποίθηση. Όμως ο απολογισμός πεπραγμένων που όλοι κάνουμε κάποια στιγμή δεν είναι απαραίτητο στοιχείο προσωπικής ισορροπίας; Πού βρίσκεται το θετικό και που το αρνητικό σημείο;
Θα συμφωνήσω και θα διαφωνήσω ταυτόχρονα, είναι αλήθεια πως για να τολμήσεις κάτι (όσο ακραίο και αν είναι αυτό) χρειάζεται αυτοπεποίθηση, από την άλλη όμως πλευρά το ίδιο αποτέλεσμα έχει και η απόγνωση, συνεπώς για τον ίδιο δρόμο είναι δυνατόν να υπάρξουν εντελώς διαφορετικές μεταξύ τους αφετηρίες. Οι άνθρωποι είμαστε εξαιρετικά πολύπλοκες οντότητες, τόσο συναισθηματικά όσο και νοητικά και κάθε φορά (στα δύσκολα τουλάχιστον) βαλλόμαστε από δεκάδες ερεθίσματα τα οποία δημιουργούν μέσω των συναισθημάτων μία γενικευμένη αταξία, είμαστε όμως υποχρεωμένοι να βρούμε έναν τρόπο για να την τιθασεύσουμε ώστε να μπορέσουμε να προχωρήσουμε παρακάτω.
Το βιβλίο με προφητικό τρόπο θα έλεγα, βγήκε στην κυκλοφορία σε μία εποχή που τίποτα καλό δεν υφίσταται τόσο σε οικονομικό, όσο και σε υπαρξιακό επίπεδο, υπάρχουν χιλιάδες απελπισμένοι άνθρωποι που θα μπορούσαν να οδηγηθούν σε επικίνδυνες επιλογές ψάχνοντας να βρουν λύση στο πρόβλημα τους. Ποιο νομίζετε ότι θα ήταν το αντίδοτο σε τέτοιες ακραίες και άνομες σκέψεις; Μήπως το φάρμακο είναι η αγάπη για τον εαυτό μας και για τον υπόλοιπο κόσμο; Ρομαντικό αλλά κρύβει και πολύ δύναμη.
Δυστυχώς είναι αναρίθμητες οι περιπτώσεις (τουλάχιστον αυτό μας έχει διδάξει η ιστορία) κατά τις οποίες δεν υπάρχει άλλη επιλογή από μία ακραία και εν δυνάμει επικίνδυνη λύση. Η ηθική όσο και αν προσπαθούν να μας πείσουν για το αντίθετο δεν έχει πολλά πρόσωπα, αλλά μόνο ένα, το οποίο πιστεύω ακράδαντα πως είναι χαραγμένο μέσα στην ψυχή του κάθε ανθρώπου.
Αν λοιπόν έχουμε ως πυξίδα πράξεων μας την ηθική τότε το μονοπάτι που θα επιλέξουμε όσο δύσβατο και αν φαντάζει θα είναι εν τέλει το σωστό.
Ζούμε σε μία πρωτόγνωρη εποχή που μοιάζει να έχει βγει από κάποιο έργο επιστημονικής φαντασίας, πολλά άλλωστε τέτοια έργα έχουν μετατραπεί σε πραγματικότητα. Πώς θα μπορούσε ο κάθε άνθρωπος στον πλανήτη να βοηθηθεί ψυχολογικά αλλά και πραγματιστικά και μέσα από όλη αυτή την περιπέτεια να επιβιώσει με θετικό πρόσημο;
Η καταστροφή είναι η μητέρα της εξέλιξης και ως τέτοια θα πρέπει όχι απλά να τη βλέπουμε αλλά και να την αξιολογούμε. Αντιλαμβάνομαι πέραν πάσης αμφιβολίας ότι αυτό λέγεται εύκολα αλλά πολύ δύσκολα γίνεται πράξη, ιδιαιτέρως για τους ανθρώπους που έχουν άμεσα πληγεί από μία καταστροφή, όμως αυτή είναι η ίδια η ουσία της ζωής, μία τραγικότητα με ελάχιστο χιούμορ.
Σε συζητήσεις που κάνουμε όλοι μεταξύ μας, εκτός από την αγωνία του σήμερα, ένα μεγάλο και βασανιστικό ερώτημα είναι για το τι θα επακολουθήσει, ποια θα είναι η επόμενη μέρα. Πώς θα είμαστε σαν άνθρωποι μεταξύ μας, πώς θα είναι η ζωή μας, πώς θα διαμορφωθεί το βιοποριστικό και αν τελικά θα βγούμε καλύτεροι άνθρωποι ή όχι;
Θα ήθελα τη γνώμη σας για αυτό.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι μάθαμε να πλένουμε τα χέρια μας πολύ σχολαστικά. Τώρα και μιλώντας σοβαρά, δεν είμαι βέβαιος για το τι ακριβώς θα επακολουθήσει αν και η αλήθεια είναι πως αισθάνομαι έντονη απαισιοδοξία για την οικονομική πορεία όχι μόνο της χώρας αλλά ολόκληρου του πλανήτη. Το εύρος των πληγμάτων δεν είναι ακόμα ξεκάθαρα ορατό και οι επόμενοι μήνες (αν όχι χρόνια) θεωρώ πως θα είναι πολύ δύσκολοι. Αυτό όμως που πιστεύω πως πρέπει να κάνουμε είναι να μειώσουμε τον εγωισμό μας και να αρχίσουμε να λειτουργούμε περισσότερο συλλογικά, είμαστε μέρος του συνόλου αν και αυτό δυστυχώς είναι κάτι που δυσκολεύονται αρκετοί άνθρωποι να κατανοήσουν.
Εν κατακλείδι, είμαι σίγουρος πως αν ενδυναμώσουμε την ενσυναίσθηση για τον διπλανό μας κατανοώντας τα κίνητρα και τις επιθυμίες του ο δρόμος προς την ανοικοδόμηση θα γίνει αρκετά πιο υποφερτός και γόνιμος.
Οι Εκδόσεις 24 Γράμματα έκαναν μία κίνηση εξαιρετικά δυναμική εκδίδοντας ένα βιβλίο στο οποίο καταγράφονται οι σκέψεις και οι απόψεις τριάντα συγγραφέων σχετικά με αυτό που ζούμε σήμερα, με τίτλο «Πανδημία». Πιστεύω ότι αυτό το βιβλίο αφήνει μία παρακαταθήκη για τις επόμενες γενιές ώστε να γνωρίσουν μία ιστορική εποχή των ημερών μας κατά τον ίδιο τρόπο που οι ζωγράφοι καταγράφουν τα δρώμενα με τα έργα τους. Συμμετέχετε και εσείς σε αυτήν την έκδοση με το λογοτεχνικό έργο σας «Δέκα λεπτά». Θα θέλατε να μας πείτε κάτι για αυτό;
Η αλήθεια είναι ότι είμαι πολύ χαρούμενος που συμμετείχα στην «Πανδημία» όχι ως ιός αλλά ως συγγραφέας. Πέραν την όποιας λογοτεχνικής αξίας, θεωρώ εξαιρετικά ενδιαφέρουσα την καταγραφή μίας καθολικής κατάστασης από τόσο διαφορετικούς μεταξύ τους ανθρώπους. Αν και η αφετηρία είναι ίδια για όλους τα συναισθήματα και τα νοήματα που γεννιούνται μέσα από αυτή τη συλλογή διηγημάτων είναι τόσο διαφορετικά και όμως, υπάρχει σε όλα ένας κοινός παρονομαστής που δεν είναι άλλος από τη βαλλόμενη ψυχή του ανθρώπου.
Τελειώνοντας και αφού σας ευχαριστήσω θερμά για το ότι μοιραστήκατε μαζί μας τις σκέψεις σας, θα ήθελα να μου πείτε πως νομίζετε ότι μπορεί να είναι ένα αισιόδοξο σενάριο έκβασης αυτής της μεγάλης περιπέτειας που ζούμε σήμερα. Τολμώ να πω ότι ίσως θα ήταν και μία καλή ιδέα να αποτελέσει θέμα για το επόμενο βιβλίο σας.
Εγώ σας ευχαριστώ θερμά για την όμορφη συζήτηση μας αλλά και για τη φιλοξενία. Αυτό που ολόψυχα εύχομαι όταν με το καλό τελειώσουν όλα αυτά που ζούμε είναι να διδαχτούμε και να δούμε επιτέλους τον κόσμο μας από μία διαφορετική οπτική γωνία. Επιτρέψτε μου να επαναλάβω αυτό που προείπα, πρέπει να τιθασεύσουμε τον εγωισμό μας και να δυναμώσουμε την ενσυναίσθηση για τον άνθρωπο δίπλα μας διότι όλοι μας είμαστε κρίκοι την ίδιας αλυσίδας.
