Τα 11 πιο αμφιλεγόμενα έργα τέχνης του Andy Warhol, από το Grisly Car Crashes έως το Fellatio.
Γράφει η Μαίρη Κονταρούδη – Μπαζιώνη Οικονομολόγος – Επικοινωνιολόγος.
Ο ANDY WARHOL είναι από τους πιο πολυσυζητημένους και αμφισβητούμενους καλλιτέχνες, τόσο προσωπικά όσο και με τα έργα του.
Πριν παρουσιαστούν τα 11 πιο αμφισβητούμενα έργα του, θα ήταν σωστό να αναφερθούμε επιγραμματικά στην προσωπικότητα και το γενικότερο έργο του καλλιτέχνη.
Μελετώντας βιογραφικά στοιχεία του στο Wikipedia αποκόμισα τελείως διαφορετικά, από τα επικρατούντα προσωπικά στοιχεία για την πολύπλευρη και πολυδιάστατη προσωπικότητα του καλλιτέχνη, τα οποία εμένα τουλάχιστον με εντυπωσίασαν, και θα τα παρουσιάσω όσο πιο συνοπτικά μπορώ. Σύμφωνα με την ταπεινή προσωπική μου άποψη ήταν ένα χαρισματικό άτομο με πολυδιάστατη δράση.
Ο Andy Warhol (1928-1987) λοιπόν ή Andrew Warhola το κανονικό του όνομα, γεννήθηκε στο Oakland του Pittsburgh, και ήταν Αμερικανός υπήκοος με καταγωγή από Αυστροουγγαρία.
Ο καλλιτέχνης ξεκίνησε την καριέρα του ως εμπορικός εικονογράφος και επίσης ήταν επιτελική φιγούρα της καλλιτεχνικής κίνησης, γνωστής ως pop art. Η δουλειά του καταρχάς (1960) εξερευνούσε την σχέση μεταξύ της καλλιτεχνικής έκφρασης, της διαφήμισης και κουλτούρας των διασημοτήτων, καλύπτοντας μία ποικιλία μέσων επικοινωνίας, συμπεριλαμβανομένων της ζωγραφικής, μεταξοτυπίας, φωτογραφίας, κινηματογράφου και γλυπτικής. Μερικά γνωστά παραδείγματα ζωγραφικής είναι το Campbell's Soup Cans (1962) και MarilynDiptych (1962), η πειραματική ταινία Chelsea girls (1966), και εκδηλώσεις πολυμέσων όπως το Exploding Plastic Inevitable (1966–67).
Συμπερασματικά έχει ασχοληθεί με όλα σχεδόν τα είδη τέχνης όπως Ζωγραφική, παραγωγή ταινιών, Μουσική, βιβλία, εκδόσεις, και πολλά άλλα media.
Η υψηλότερη τιμή που έχει πωληθεί έργο του είναι 105 εκατομμύρια δολάρια για το
έργο του παραγωγής 1963 σε καμβά με τον τίτλο Silver Car Crash (Double Disaster) η δουλειά του περιλαμβάνεται στα πιο ακριβοπληρωμένα έργα που έχουν ποτέ πουληθεί. Σχετική αναφορά σε αυτό κάνει και το εξαιρετικό οικονομικό περιοδικό Economist που τον αποκαλεί “bellwetherof” κουδούνι της αγοράς τέχνης.
Στην πατρίδα του το Pittsburgh, έχει δημιουργηθεί Μουσείο στο όνομα και το έργο του, που είναι το μεγαλύτερο Μουσείο των Ηνωμένων Πολιτειών αφιερωμένο σε έναν μόνο καλλιτέχνη.
Από τις πολλές παρανοήσεις και υποτιμήσεις του Andy Warhol, οι πιο λανθασμένοι μπορεί να ανήκουν στην κατηγορία αυτών που πιστεύουν αν και κατά πόσο ότι ήταν καλλιτέχνης. Ο Andy Warhol ήταν αντίθετα έξυπνος και επίκαιρος με αμέτρητους τρόπους. Και είχε επίσης δώσει λαβή για διαμάχες - ως μέσο για προσοχή στο άτομό του τελικά όμως ήταν μια δίκαιη ανταμοιβή του έργου του.
Οι περίοδοι της καριέρας της μεταμόρφωσης του Andy Warhol χαρακτηρίζονται από έργα τέχνης που έδωσαν προτεραιότητα στην πρόκληση. Εδώ παρουσιάζονται 12 από τις πιο αμφιλεγόμενες προσφορές του στον χώρο της τέχνης.
Campbell’s Soup Cans (1962) as seen in “Andy Warhol: From A to B and Back Again” at the Whitney Museum.
Δοχεία σούπας Campbell
Για όσους από εμάς δεν είμαστε εκείνη τη στιγμή, είναι αδύνατο να αναστρέψουμε το πόσο πρωτόγονο πρέπει να ήταν να βλέπουμε πίνακες από κουτάκια σούπας Campbell σε καμβά τοποθετημένους, όπως τόσα πολλά αναλώσιμα μαζικής παραγωγής στα ράφια των παντοπωλείων. Κατατάσσεται ανάμεσα στις πιο έξυπνες κινήσεις της τέχνης του 20ου αιώνα, και παρόλο που η φαινομενική απλότητά της είναι περισσότερο ασθενής από ότι επιτρέπουν οι δυσφημιστές, εισβάλει σε ένα συναίσθημα που καλλιεργούσε ο Warhol για όλη του τη ζωή. Όπως αναφέρθηκε από τη συνάδελφο Barbara Kruger στον κατάλογο για την πρόσφατη έκθεση «Andy Warhol - From A to B and Back Again», ο ίδιος ο Warhol έγραψε αργότερα, για ένα άλλο αμερικανικό πρότυπο: «Το πιο όμορφο πράγμα στο Τόκιο είναι τα McDonald's. Το πιο όμορφο πράγμα στη Στοκχόλμη είναι τα McDonald's. Το πιο όμορφο πράγμα στη Φλωρεντία είναι τα McDonald's. Το Πεκίνο και η Μόσχα δεν έχουν ακόμα κάτι όμορφο. "
Electric Chair, 1966.
Ηλεκτρική καρέκλα
Ο Warhol γοητεύτηκε από διαφορετικά είδη σκοταδιού που τρομοκρατούν και μας τιμωρούν όλους, και αυτή η γοητεία δεν βρήκε άλλη ηχηρή μορφή από την ανησυχητική εικόνα μιας ηλεκτρικής καρέκλας που κάθεται και αναμένει σε ένα άδειο δωμάτιο. Μέρος της σειράς «Θάνατος και καταστροφή» που επηρεάστηκε από εικόνες εφημερίδων και περιοδικών και τις έβαλε στο περίεργο πλαίσιο της τέχνης, η καρέκλα στην οποία εστίασε ήταν το τελικό έπιπλο που χρησιμοποίησαν οι Julius και Ethel Rosenberg, οι οποίοι εκτελέστηκαν στο Sing Sing της Νέας Υόρκης, αφού καταδικάστηκαν για κατασκοπεία στην Αμερική για λογαριασμό της Σοβιετικής Ένωσης.
Silver Car Crash (Double Disaster) as seen at Sotheby’s in London in 2013.
Silver Car Crash (Διπλή Καταστροφή)
Τα έργα «Θάνατος και Καταστροφή» του Warhol αφορούσαν διαφορετικά νοήματα και γεγονότα. (συμπεριλαμβανομένης της καταστροφής δοχείων ψαριών τόνου, τα οποία χαρακτηρίστηκαν μολυσμένα που δηλητηρίασαν ανθρώπους που τα έτρωγαν), αλλά οι πιο φρικτές εμφανιζόμενες εικόνες ατυχημάτων αυτοκινήτων κατά τα πρώτα χρόνια του αυτοκινήτου στην Αμερική. Το Silver Car Crash (Double Disaster), ζωγραφισμένο το 1963, είναι ένα από πολλά τέτοια έργα, με μια φωτογραφία ειδήσεων από μια άγνωστη πηγή να επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά. Όπως είπε ο Warhol στο ARTnews την ίδια χρονιά, «όταν βλέπεις μια φρικτή εικόνα ξανά και ξανά, δεν έχει πραγματικά κανένα αποτέλεσμα». Αλλά, φυσικά, έχει αποτέλεσμα - η αναγνώριση και αμφισβήτηση αυτού του αποτελέσματος που ήταν μεγάλο μέρος της συμβολής του Warhol στην τέχνη της εποχής του.
13 Most Wanted Men
Οι 13 πιο καταζητούμενοιί άντρες
Το μεγαλύτερο λογοπαίγνιο του Warhol αντέστρεψε την ιδέα των «πιο καταζητούμενων» παραβατών να προσλαμβάνουν οι ομοφυλόφιλοι σε μια θεαματικά δημόσια σκηνή στην Παγκόσμια Έκθεση του 1964. Για το Κρατικό Περίπτερο της Νέας Υόρκης (σχεδιασμένο από τον διάσημο μοντερνιστή αρχιτέκτονα Philip Johnson), ο Warhol δημιουργεί εικόνες για αυτή την έκθεση και μια τοιχογραφία 6 x 6 μέτρα που αναρτήθηκε στο πλάι του κτηρίου. Αλλά η ανάρτηση διήρκεσε μόνο λίγο - πριν το έργο καλυφθεί με ασημί χρώμα και αργότερα αφαιρέθηκε, για λόγους που έχουν πάρει διαφορετικές εξηγήσεις με την πάροδο του χρόνου. Μερικοί είπαν ότι ο Warhol ήταν δυσαρεστημένος με την τοιχογραφία. Άλλοι αναφέρουν ότι ο κυβερνήτης John D. Rockefeller, δεν ήθελε να αποξενώσει μέρος της πολιτικής του βάσης, το αφαίρεσε επειδή επτά από τους 13 άντρες ήταν ιταλικής καταγωγής. Ο Warhol έφτιαξε επίσης μια εναλλακτική τοιχογραφία (η οποία έκτοτε έχει χαθεί) με φωτογραφίες από τον διοργανωτή του World’s Fair, Robert Moses, με το θέμα της θρυλικής βιογραφίας του Robert Caro The Power Broker. Δημιούργησε επίσης πίνακες μικρότερου μεγέθους συμπεριλαμβανομένου ενός ληστή λιανικών καταστημάτων του John Joseph H., Jr. που πριν από δύο χρόνια πωλήθηκε σε δημοπρασία για 28,4 εκατομμύρια δολάρια.
Blow Job in “Andy Warhol: Other Voices, Other Rooms” at London’s Hayward Gallery in 2008.
Blow Job
Οι Undertones δεν έπαιζαν στο Blow Job, μια ταινία του 1963 για έναν άντρα με ένα συναρπαστικό εναλλακτικό και μυαλό. Η δράση συμβαίνει εκτός σκηνής, καθώς η κάμερα παραμένει σταθερή στο πρόσωπο του DeVeren Bookwalter, τον οποίο ο Warhol - στο βιβλίο του Popism: The Warhol Sixties - περιγράφει ως «ένα όμορφο παιδί που έτυχε να περνά την ώρα του χωρίς να κάνει τίποτα." Για το αγαπημένο του αστέρι, ο καλλιτέχνης έγραψε επίσης: «Χρόνια αργότερα τον είδα σε μια ταινία του Clint Eastwood». (Αυτό θα ήταν το The Enforcer, αν και η υποκρητική τέχνη του Bookwalter βρισκόταν ανάμεσα σε μια θεατρική παραγωγή του Cyrano de Bergerac έως τους ρόλους στο The Omega Man και μια τηλεοπτική ταινία για την Evita Perón με πρωταγωνίστρια την Faye Dunaway.)
The entrance to the Dom in the East Village.
Το εκρηκτικό πλαστικό αναπόφευκτο
Μια υπερβολή πολυμέσων που είναι γνωστό ότι είναι προμαχώνας ανατριχιαστικών σχολίων και χορού με μαστίγια, το Exploding Plastic Inevitable ήταν μια σειρά εκδηλώσεων που οργάνωσε ο Warhol με το ροκ συγκρότημα Velvet Underground στο Dom, ένα χώρο κάτω από το νυχτερινό κέντρο που είναι γνωστό ως Electric Circus στο East Village της Νέας Υόρκης. Σχεδίασε μια άγρια παράσταση το 1966 σε ένα συμπόσιο για την Εταιρεία Κλινικής Ψυχιατρικής της Νέας Υόρκης (το υλικό του οποίου προβλήθηκε από τον Jonas Mekas και την Barbara Rubin) που ο Warhol υπενθύμισε στον Popism με κάποες φράσεις όπως: «Το δεύτερο το κύριο πιάτο έχει σερβιριστεί, και κάτι απαλό και μαλακό άρχισε να εκρήγνυνται και ο Νίκο να κλαίει. … Οι πόρτες άνοιξαν και ο Jonas Mekas και η Barbara Rubin παλαισιομένοι απο ανθρώπους με κάμερες και έντονα φώτα ήρθαν να εισβάλλουν στο δωμάτιο και να σπεύσουν σε όλους τους ψυχιάτρους να τους ρωτήσουν πράγματα όπως: «Πώς νιώθει ο κόλπος της γυναίκας;» το πέος είναι αρκετά μεγάλο; »« στοματικό sex; »« Γιατί ντρέπεστε; Είστε ψυχίατροι. δεν πρέπει να ντρέπεστε! » μην είστε αμήχανοι.
Silver Clouds in an exhibition at Musee d’Art Moderne in Paris in 2015.
Ασημένια Σύνεφα
Τα φωτεινά και λαμπερά Silver Clouds μάλλον σηματοδότησαν το τέλος της καριέρας του Warhol ως ζωγράφου το 1965. Η ιδέα πίσω από αυτό δεν ήταν αρκετά επιπλέουσα, αλλά τα ίδια τα μπαλόνια ήταν. Με ένα πρωτότυπο μείγμα οξυγόνου και ηλίου που αναπτύχθηκε από τον μηχανικό Billy Klüver - μια σημαντική προσωπικότητα πίσω από τον E.A.T. (Experiments in Art and Technology) η σύνθεση Silver Clouds μπορεί να αιωρείται χωρίς να ανεβαίνει πολύ ψηλά ή να πέφτει πολύ χαμηλά. Κάνουν επίσης έναν καλό σύμπλεγμα με τον ουρανό: όπως τεκμηριώθηκε σε πλάνα από μια απελευθέρωση μπαλονιού από την οροφή του Factory. Ενώ παρακολουθούσε την πτήση του μπαλονιού, ο Warhol αναφωνεί: «Ω, είναι όμορφο! Είναι πραγματικό. Είναι άπειρο γιατί μπαίνει στον ουρανό. Ω, είναι φανταστικό - αυτό είναι ένα από τα πιο συναρπαστικά πράγματα που έχουν συμβεί ποτέ. "
Edie Sedgwick.
Edie Sedgwick
Ο Warhol βοήθησε να κάνει την Edie Sedgwick ένα ανερχόμενο αστέρι με στρωμένη καριέρα, ώστε, όταν τους παρουσίασε για μια εμφάνιση στο Merv Griffin Show το 1965, ο μπερδεμένος τηλεοπτικός οικοδεσπότης τόνισε: "Αυτοί οι δύο είναι οι ηγέτες. Κανένα πάρτι στη Νέα Υόρκη δεν θεωρείται επιτυχία, εκτός και αν αυτοί είναι εκεί." Όμως, ενώ ήταν αχώριστοι για μία ένταση που συνέβη, η σχέση του δυναμικού δίδυμου έγινε τεταμένη (μεταξύ πολλών άλλων προβλημάτων, ο Bob Dylan λέγεται από ορισμένους ότι είχε καταλάβει ότι κύριος λόγος ήταν η ζήλια μεταξύ τους, και έτσι είχε τέλος η σχέση τους χρόνια πριν πεθάνει η Sedgwick από μια υπερβολική δόση το 1971, σε ηλικία 28 ετών. Ο Warhol φέρεται να ήταν σκληρά απορριπτικός και κρύος κατά τη διάρκεια της παρατεταμένης φλόγας της Sedgwick. Στο Edie: American Girl, μια φανταστική προφορική ιστορία του 1982 από τους Jean Stein και George Plimpton, η ίδια η Sedgwick αναφέρεται ότι είπε «ο Warhol είναι ένας σαδιστικός φίλος».
Oxidation Painting at Bonhams auction house in London
"Πίνακες οξείδωσης"
Ενώ εργαζόταν με διαφορετικά είδη αφαίρεσης στα τέλη της δεκαετίας του '70, ο Warhol έκανε μια σειρά από "Πίνακες Οξείδωσης" με κατούρημα. Όπως περιγράφεται στον ιστότοπο του Μουσείου Andy Warhol, «Το μόνο χρώμα που χρησιμοποίησε ο καλλιτέχνης σε αυτό το ζωγραφικό έργο ήταν το μεταλλικό χρυσό χρώμα που κάλυπτε τον καμβά. Στη συνέχεια, κάλεσε φίλους και γνωστούς να ουρούν στον καμβά… Το ουρικό οξύ αντέδρασε με το χαλκό, αφαιρώντας τα συστατικά του καθαρού μετάλλου για να σχηματίσουν μεταλλικά άλατα.»
Vote McGovern at the British Museum in London in 2017.
Ψηφίστε McGovern
Καθώς έχει καταγραφεί με μαγευτικό τρόπο σε τόμους 800 και πλέον σελίδων, γνωστά ως The Andy Warhol Diaries, ο Warhol κατέγραφε λεπτομερώς τις καθημερινές του δραστηριότητες, συμπεριλαμβανομένων όλων των ειδών των συνηθισμένων θεμάτων, όπως βαρετές μικρές συνομιλίες και μετρήσεις των εξωφρενικών εξόδων. «Το ρεκόρ που διατηρούσε περιλάμβανε ακόμη και τις κλήσεις δέκα λεπτών που έκανε από τα τηλέφωνα του δρόμου», έγραψε ο Pat Hackett, ο οποίος επιμελήθηκε τα ημερολόγια. «Δεν ήταν ότι ήταν υπερβολικά προσεκτικός - το IRS (Internal Revenue Service) είχε υποβάλει την επιχείρησή του στον πρώτο μεγάλο έλεγχο του το 1972 και συνέχισε τον έλεγχο κάθε χρόνο μέχρι το θάνατό του. Ο Andy ήταν πεπεισμένος ότι αυτοί οι έλεγχοι ξεκίνησαν από κάποιον απο την διοίκηση Nixon επειδή η αφίσα της εκστρατείας που έκανε για τον George McGovern το 1972 παρουσίαζε τον Richard M. Nixon με το πράσινο πρόσωπο και τις λέξεις «Vote McGovern». "
Andy Warhol and Jean-Michel Basquiat at Tony Shafrazi Gallery in New York.
Συνεργασία με τον Jean-Michel Basquiat
Όταν ο Warhol εργάστηκε σε εταιρικούς πίνακες με τον Jean-Michel Basquiat τη δεκαετία του '80, κατηγορήθηκαν ότι ο ένας εκμεταλλεύτηκε τον άλλον. Προσπάθησε ο Warhol να συλλέξει κάποιες σύγχρονες ιδέες από ένα νεότερο αστέρι; Ο Basquiat σχεδίαζε περισσότερους πίνακες και διαφορετικά πράγματα που τύχαιναν προσοχής; Η δουλειά που έκαναν μαζί δεν υποδηλώνει ένα σύνολο που είναι το άθροισμα των μερών του και δεν θα μπορούσε να είναι πιο προφανές ποιες είναι οι συνεισφορές των δύο σε καμβά που δεν συνδυάζονται αρκετά. Όπως έγραψε ο κριτικός τέχνης των New York Times Vivien Raynor το 1985: «Εδώ και τώρα, η συνεργασία μοιάζει με έναν από τους χειρισμούς του Warhol, οι οποίοι όλο και περισσότερο βασίζονται στη θεωρία του Mencken ότι κανείς δεν θα προσπαθούσε να υποτιμήσει την ευφυΐα του κοινού. Ο Basquiat, εν τω μεταξύ, εμφανίζεται ως το πολύ πρόθυμο αξεσουάρ. "
πηγή : artnews.com
