Το European Centre Athens ανακοινώνει τις τρέχουσες και τις προσεχείς εκθέσεις
«Modern Furniture + Lighting and The New Domestic Landscape Exhibition» by Global Design News
Έκθεση Αρχιτεκτονικής και Ντιζάιν
Στην έκθεση παρουσιάζονται τα έργα των βραβευμένων γραφείων design μέσω φωτογραφίας και βίντεο από τον ανανεωμένο διαγωνισμό Prize Designs for Modern Furniture + Lighting 2022.
Παράλληλα, στην ίδια έκθεση παρουσιάζονται τα νικητήρια έργα από τον διεθνή διαγωνισμό Αρχιτεκτονικής Future House Awards 2022, με σκοπό την ανάδειξη του καλύτερου κτιρίου διεθνώς, με γνώμονα τον προοδευτικό σχεδιασμό, την ρηξικέλευθη χρήση υλικών βιώσιμης ανάπτυξης και την τελειότητα.
Τετάρτη με Κυριακή: 12.00 έως 19.00
Διάρκεια έως τις 23 Οκτωβρίου, 2022.
ΠΡΟΣΕΧΩΣ
Η μέρα των Νεκρών: “DÍA DE LOS MUERTOS ΕΧΗΙΒΙΤΙΟΝ -The Day οf The Dead”
Εικαστική Έκθεση
Σκοπός της έκθεσης είναι να αναδείξει τους δημιουργικούς τρόπους με τους οποίους καλλιτέχνες από όλο τον κόσμο τιμούν αυτή τη βαθιά σημαντική γιορτή μέσα από καλλιτεχνικές εκφράσεις προσωπικής και παγκόσμιας σημασίας.
Εγκαίνια: 2 Νοεμβρίου, 18.00 - 21.00.
Διάρκεια έως τις 20 Νοεμβρίου, 2022.
OPEN CALL
«Λεπτόγεως»
Πρόσκληση σε Εικαστική Έκθεση
Ανοιχτό κάλεσμα για καλλιτέχνες για ομαδική έκθεση που θα πραγματοποιηθεί στον χώρο μας με τίτλο «Λεπτόγεως» με θέμα την Αθήνα, το αστικό και φυσικό της τοπίο
Διάρκεια από τις 25/11 έως 4/12.
Πληροφορίες και δηλώσεις συμμετοχής μέχρι τις 20/10 στο evangeliakair@yahoo.gr
Λεπτόγεω ονομάζει την Αθήνα ο Θουκυδίδης στην «Αρχαιολογία» του, για να ερμηνεύσει τον λόγο για τον οποίον οι κάτοικοί της στράφηκαν από νωρίς στη θάλασσα και τις πνευματικές αναζητήσεις. Παραμένει όμως απορίας άξιο πώς σε αυτή την άγονη λεκάνη γης με την ιδιαίτερη γεωμορφολογία άνθισε ο σπόρος των τόσων επιτευγμάτων της. Ίσως σε αυτό το πρωταρχικό ερώτημα εμφιλοχωρεί και η μαγεία μιας πόλης για την οποία ακόμη και Ολύμπιοι Θεοί έρισαν, μιας πόλης που -μαγικά και πάλι- συμφιλιώνει το «ωραίο» και το «υψηλό» του αρχαίου της κλέους με τα θραύσματα της ύστερης της παρακμής και τον βερισμό της σύγχρονής της πραγματικότητας.
Αθήνα και πάλι Αθήνα, λοιπόν. Του τόπου του ισχνού και άγονου, του υπεργόνιμου, ωστόσο, σε σημεία και αναφορές. Της ουτοπίας, αλλά και της δυστοπίας. Μια πόλη, πολυάνθρωπη, ελκυστική και ενίοτε απωστική, που δεν προσφέρεται αμαχητί στις αισθήσεις και στα κλικ των φωτογραφικών μηχανών, αλλά καλεί τον επισκέπτη συναισθητικά να την ανακαλύψει μέσα από τις τόσες υπαρκτές και νοερές της διαδρομές, μέσα από τις οπτικές εντυπώσεις, τις μυρωδιές και τα ακούσματά της. Αιδ εισίν το «κλεινόν αστύ» του Θησέα και αιδέ η κοσμοπολίτικη μητρόπολη του Αδριανού. Η μεσαιωνική επαρχία με τους κομψούς ναϊσκους και τους ραδινούς τρούλους, η Αθήνα του χρωστήρα του Dowell και των λυρικών στίχων του Βύρωνα για την ωραία Κόρη που περιδιάβαινε σαν τη νεραϊδα των θρύλων στα παριλίσια. Η Αθήνα της Τριλογίας, αλλά και η Αθήνα της αντιπαροχής και της βάρβαρης αστικοποίησης. Με τον ορυμαγδό των χαλασμένων εξατμίσεων να οχλούν στα στενά της, αλλά και τις λατέρνες ακόμη να κουρδίζονται με νεύρο στις ανηφοριές της Πλάκας, δίνοντας γραναρισμένες νότες από τα «Χαμένα όνειρα» του Χατζηδάκη. Διπολική, λοιπόν, μέσα στις αντιθέσεις της, συνθετική από σπαράγματα της ιστορίας της, ενα σιμπίλημα από τοπόσημα και μνήμες η Αθήνα με τον βράχο της Ακρόπολης αιώνια να δεσπόζει πάνω από το αέτωμα της ρωμαϊκής αγοράς, τον τρούλο του τζαμιού του Τζισταράκη, τους ναούς του Καυτατζόγλου και τα νεοκλασικά του Τσίλερ, τις αρτιφισιέλ προσόψεις της αρ ντεκώ αρχιτεκτονικής με τα γεράνια στα έρκερ της, αλλά και τα μπαουχάουζ μπετονένια κτήρια του Γκρόπιους και του Σακελλαρίου. Και άγρυπνη προστάτιδα την Αθηνά Πολιάδα να στέργει με τον μανδύα της τους αυτόχθονες, τους μετοίκους και τους εραστές της. Και πόσοι -δε- την πόθησαν, επήλυδες και "αναμορφωτές", πολλοί στον ρου του χρόνου..
Άχρονοι πλάνητες στην πράσινη κιμιλιά του φυσικού της βράχου οι κάτοικοι και οι επισκέπτες της, ακολουθώντας στην αρχαία Μελίτη τα βήματα του Σωκράτη και του Αποστόλου Παύλου, ιχνηλάτες στα πλακόστρωτα του Πικιώνη, στα αποτυπώματα των Φράγκων ιπποτών και των Οθωμανών βοεβοδών. Νοτισμένη πάντα η αττική γη- όπου αποκαλύπτεται- από τις δροσοσταλίδες της αυγής, με πυλώνες τις Ουασινγκτονίες που φύτευσε η Αμαλία στον βοτανικό της κήπο, σαν στύλους ενός βιόμορφου μνημείου συλλογικής μνήμης υπό το βλέμμα του Εϋνάρδου και τον Βαλαωρίτη, με τις παπαρούνες ακόμη να ανθίζουν στη νότια κλιτύ από το αίμα του Αδώνιδος και του Εσταυρωμένου, τις γαζίες, τις βιολέτες και τα κρίνα να μοσχοβολούν από τις πρασιές στους εαρινούς περιπάτους, μαζί με το αγιόκλημα στις πλακιώτικες αυλές, τους λεμονανθούς και τις νερατζιές στα κράσπεδα και τους ακάλυπτους.
Μια ζαφειρόπετρα, που λέει και ο Παλαμάς, κρυμμένη σε ιστορημένα βραχώδη εξάρματα η Αθήνα με το αττικό φως πρώτα να αντανακλά στον σχιστόλιθο του λεπτογεω τοπίου της, να αναπηδά ακόλουθα στα ασημένια φύλλα του Ελαιώνα της και από εκεί να ακτινοβολεί ανέσπερο στην οικουμένη...
E. Θ. Καϊράκη
Ιστορικός της Τέχνης
