ΑΛΜΑ | ALMA Gallery : "Θεογονία | Theogony" Θοδωρής Μπαργιώτας | Thodoris Bargiotas, Ατομική Έκθεση | Solo Exhibition.

Θεογονία | Theogony

Ατομική Έκθεση | Solo Exhibition

Θοδωρής Μπαργιώτας | Thodoris Bargiotas

Επιμελητής | Curator : Γιάννης Κουκουλάς | Yannis Koukoulas

Διάρκεια | Duration :  21 Μαρτίου  - 13 Απριλίου 2024 | 21st March - 13th April 2024

Εγκαίνια | Opening : Πέμπτη 21/03, 19:00 – 22:00 | Τhursday 21/03, 19:00 – 22:00

Τοποθεσία | Location : Γκαλερί ΑΛΜΑ | ALMA Gallery: Υψηλάντου 24, Κολωνάκι, Αθήνα,10676 | Ipsilantou 24, Kolonaki, Athens,10676, 211 4003160

Ωράριο Γκαλερί | Gallery Hours: Tue - Thu - Fri 11:00 - 20:00 Wed - Sat 11:00 - 15:00

 "Θεογονία"

Στη Θεογονία , τη νέα εικαστική μυθοπλασία που μας παρουσιάζει ο Θοδωρής Μπαργιώτας, τα πρόσωπα των έργων, κωμικά ορισμένες φορές στην όψη και την έκφραση της αγωνίας τους, πασχίζουν να απαλύνουν την τραγωδία της ανυπαρξίας του Θεού, επινοώντας τον δικό τους και κατασκευάζοντάς τον με όποια υλικά μπορούν ή αναζητώντας τον στα πιο απίθανα μέρη εξωθώντας στα άκρα την ανάγκη τους με μια άτσαλη ειδωλολατρική πρακτική.

Το σύνολο των ζωγραφικών έργων της Θεογονίας μπορεί να διαβαστεί ως ένα εικονογραφικό πρόγραμμα κάποιου ξεχασμένου ναού μιας παλαιάς αλλόκοτης θρησκείας ενός μακρινού παρελθόντος ή ενός μετα-μεταμοντέρνου ναού μιας new age θρησκείας ενός όχι-και-τόσο-μακρινού μέλλοντος. Μάλλον το δεύτερο καθώς οι χώροι που κινούνται οι νέοι και οι νέες του Μπαργιώτα σε αναζήτηση των θεών τους, παραπέμπουν σε post-apocalyptic σκηνικά μιας απροσδιόριστης καταστροφής που προηγήθηκε (ή μιας σφοδρής επερχόμενης ως φυσικό επόμενο της ανοησίας τους και της ύβρεως;).

Σ’ αυτήν την τρομακτική limbo μιας εφιαλτικής (και λίγο αστείας) κοσμολογικής περιόδου που λες κι ο χρόνος έχει σταματήσει στο μέσο μιας μεταμόρφωσης –δεν πρόκειται για τον κόσμο που ξέραμε αλλά δεν έχει ακόμα διαμορφωθεί σε κάτι νέο, δεν έχει αποκτήσει το οριστικό του σχήμα καθώς του λείπει ο Θεός– δυο ανταγωνιστικές φυλές πασχίζουν να γνωρίσουν το Θείο, να δώσουν νόημα στο υπαρξιακό τους κενό.

Σε μια αντιστροφή των ιερών κειμένων, των παραδόσεων, των δοξασιών κάθε θρησκείας, στη Θεογονία του Μπαργιώτα τα μέλη της πρώτης ομάδας παράγουν το Θεό τους. Αντί της Γενέσεως του κόσμου και του ανθρώπου από τον Θεό, ο άνθρωπος ποιεί το Θεό και χρειάζεται μόνο έναν διαχειριστή Θεό για να απαλλαγεί των ευθυνών του. Και ίσως στην πιο κωμικοτραγική βλασφημία του εναλλακτικού σύμπαντος του Μπαργιώτα, ο Θεός δεν θα πλαστεί κατ’ εικόνα και ομοίωση του δημιουργού του αλλά ως ένα παστίς ετερόκλητων αντικειμένων, ένα παζλ με συναρμοσμένα τεμάχια χωρίς τη γνώση του πρωτοτύπου. Δεν βρίσκεται παντού ο Θεός για τους θολωμένους χειρώνακτες και τεχνίτες αυτής της θρησκείας. Μπορεί όμως να είναι οτιδήποτε: μερικά μπαλόνια, λίγα κούτσουρα, ένας σωρός από πέτρες, ένας φουσκωτός ναός κλεμμένος θαρρείς από κάποιον παιδότοπο, δύο-τρία ζελεδάκια, ένα θερμοκήπιο, ένας μπόγος από δέματα που αψηφούν τη βαρύτητα.

Τα μέλη της άλλης ομάδας, όμως, δεν προσπαθούν να φτιάξουν το Θεό του: πιστεύουν ότι είναι ένα άγριο θεριό και ψάχνουν να τον βρουν, να τον αιχμαλωτίσουν, να τον υποχρεώσουν να παίξει το ρόλο που του έχουν προετοιμάσει, να τον κάνουν με το ζόρι αρχηγό τους. Πιστεύουν πως ο Θεός είναι ένα άγριο ζώο που θα το πιάσουν και θα το βάλουν στο κλουβί, όχι όμως για να το καθυποτάξουν ή να το εξημερώσουν δια της βίας αλλά για να ικανοποιήσουν την ακόρεστη δίψα τους για το θεϊκό. Με εξόφθαλμη αδεξιότητα, σαν να στερούνται κάθε πολιτισμικής αναφοράς, λες και ξεβράστηκαν πριν λίγο σε έναν αφιλόξενο κόσμο που τους είναι άγνωστος αλλά και με άγνοια κινδύνου, επιδιώκουν να αιχμαλωτίσουν διάφορα άγρια ζώα και από ζώντες οργανισμούς να τα αδρανοποιήσουν μετατρέποντάς τα σε ξόανα και τοτέμ.

 Ο Θοδωρής Μπαργιώτας, ένας άνθρωπος του παιχνιδιού, ένας homo ludens, στα έργα του πειραματίζεται με ένα προβοκατόρικο και επικίνδυνο «παιχνίδι» δοκιμάζοντας τα αντανακλαστικά και τα όρια της ανεκτικότητάς του θεατή αλλά και τους κανόνες της τέχνης. Τοποθετεί σε ορισμένους πίνακες «κρυφά και ύπουλα και με λίγη ντροπή» ανάμεσα στους παραδοσιακά (ό,τι κι αν σημαίνει αυτό…) φωτογραφισμένους ανθρώπους που ο ίδιος φωτογραφίζει για έργα του, πρόσωπα και κορμιά δημιουργημένα με τη χρήση εργαλείων τεχνητής νοημοσύνης, τα οποία μετέπειτα μεταφέρει με λάδι στον καμβά. Περισσότερο τον ενδιαφέρει αν θα γίνουν αντιληπτές αυτές οι «παρατυπίες» και πώς θα προσληφθούν από τους θεατές καθώς και αν θα ταιριάξουν σε ένα ξένο από αυτές σώμα εικόνων, αν θα ενταχθούν αρμονικά σε ένα οργανικά ενιαίο όλον ή αν θα ξεχωρίζουν ως ενοχλητικές παραφωνίες.

Σ’ αυτήν τη σύγχρονη και τεχνολογικά επίκαιρη εικαστική έρευνα διακρίνουμε μια μεθοδολογική αλληγορία παράλληλη με τη μυθοπλασία της Θεογονίας προφανώς που αφορά στην ίδια την πράξη της δημιουργίας από τον εικαστικό.

Πώς θα εκτονωθεί εν τέλει αυτή η υπόγεια ένταση που διακρίνουμε στα έργα; Μήπως με θύμα τον Θεό, όταν οι δημιουργοί του συνειδητοποιήσουν, κι αυτό δεν μπορεί να αργήσει, πως δεν τους είναι αρκετός; Αυτό ίσως να είναι το επόμενο επεισόδιο στη θεματική του Θοδωρή Μπαργιώτα. Και να έχει τον τίτλο Θεοκτονία. Ή, ίσως, η νομοτελειακή συνέπεια να είναι η ανθρωποκτονία, ο πόλεμος, η γενοκτονία λόγω των διαφορετικών θεών που επινόησαν οι άνθρωποι. Και να έχει τον τίτλο Ιστορία.

Από τη Θεογονία στη Θεοκτονία, λίγοι πίνακες δρόμος

Γιάννης Κουκουλάς, Δρ Θεωρίας και Ιστορίας της Τέχνης

"Theogony"

In Theogony, the new body of work by Theo Bargiotas, the characters, sometimes comical in their appearance and expressions of anguish, strive to alleviate the tragedy of God's non-existence by inventing their own God and constructing him with whatever materials they can or seeking him in the most unlikely places, pushing their need to the extreme with a clumsy pagan practice.

The body of paintings in Theogony can be read as an iconography of some forgotten temple of an old bizarre religion of a distant past or a post-postmodern temple of a new age religion of a not-so-distant future. Probably the latter, as the spaces that Bargiotas’ young men and women inhabit and perform in search of their gods suggest post-apocalyptic settings of an unspecified disaster that preceded (or a fierce imminent one approaching as a natural consequence of their folly and hubris?).

In this terrifying limbo of a nightmarish (and quite amusing) cosmological period it's as if time has stopped in the middle of a transformation – it’s not the world we knew, not yet shaped into something new, it has not acquired its definitive form as it lacks a deity - two competing races struggle to discover the divine, to make sense of their existential void.

 In a reversal of the sacred texts, traditions, and beliefs of known religion, in Bargotas’ Theogony, the members of the first group produce their God. Instead of God giving birth to the world and man, man produces God and he only needs a God administrator to absolve himself of all responsibility. And in the most comic blasphemy of this alternate universe, God will not be made in the image and likeness of his creator but as a pastiche of disparate objects, a puzzle of assembled pieces without knowledge of the original. One would say what we have here is a latent pantheistic religion not in the sense of accepting everything as divine materializations but rather due to the potentiality of the divine. God is not everywhere for the bewildered artisans and craftsmen of this religion. But he can be anything: a few balloons, some logs, a pile of stones, an inflatable temple stolen from a playground, some jelly beans, a greenhouse, a bundle of gravity-defying parcels.

The members of the other group, however, are not trying to build their God: they believe he is a feral beast and they are looking to find him, capture him and force him to play the role they have prepared for him, to make him be their leader. They believe that God is a wild animal that they will catch and encage, not to subdue it or tame it by force, but to satisfy their insatiable thirst for the divine. With blatant clumsiness, as if lacking any cultural references whatsoever, as if they had just washed up in an inhospitable world that is unknown to them, but also ignorant of the risks involved, they seek to capture these untamed and potentially divine candidates, and inactivate them by turning them from living organisms into a xoanon, a totem.

 In any case, Bargiotas is generally a man of play (homo ludens) and in the present series of works he experiments with a provocative and dangerous "game", testing the reflexes and limits of the viewer's tolerance as well as the rules of contemporary art: in certain paintings he places ("secretly and sneakily and with a little shame") - among the traditionally (whatever that means...) photographed people, which he himself photographs and then paints - faces and bodies created using artificial intelligence tools which are then used as reference images. He is more interested in whether these "irregularities" will be detected and how they will be perceived by the viewers as well as whether or not they will fit into a body of images alien to them, whether they will fit harmoniously into an organically unified whole or whether they will stand out as disturbing dissonances. In this contemporary and technologically up-to-date artistic research we discern a methodological allegory parallel to the fiction of Theogony, apparently concerning the very act of creation by the artist.

 In the end, one wonders how then will this underlying tension be defused? Is it by victimizing God, when his creators realize, and it won’t be long, that he is not enough for them? This may be the next episode in Theo Bargiotas’ theme. And it might just be titled Deicide. Or, perhaps, the inescapable consequence will be homicide, war and genocide because of the different gods that humans have invented. And it should be titled History.

The Distance between Theogony and Deicide is only a few paintings apart

Yannis Koukoulas, Dr. of Theory and History of Art