ΚΟΚΚΙΝΗ ΓΕΩΡΓΙΑ
Γεννήθηκε στην Αθήνα, όπου άρχισε ελεύθερες σπουδές ζωγραφικής κοντά σε γνωστούς ζωγράφους της εποχής. Το 1974 εγκαταστάθηκε στην Ρώμη, όπου παρακολούθησε μαθήματα ιαπωνικής ζωγραφικής. Έπειτα από παραμονή λίγων ετών στη Ν. Αμερική, επέστρεψε στην Ιταλία και συνεργάστηκε με διάσημους Ιταλούς αρχιτέκτονες, ως διακοσμήτρια εσωτερικών χώρων, ζωγραφίζοντας αναγεννησιακά σχέδια σε μετάξι. Τα επόμενα χρόνια, σπούδασε στη σχολή Διακοσμητικών Τεχνών S.Giacomo της Ρώμης, ζωγραφίζοντας κοντά στους καθηγητές Λουίτζι Μπρούνο και Μαρτσέλο Ριντόλφι. Μελέτησε την τέχνη της ακουαρέλας κοντά στον διάσημο Ισπανό ακουαρελίστα Pedro Cano, ενώ παράλληλα πραγματοποίησε ατομικές και συμμετείχε σε ομαδικές εκθέσεις. Ακολούθησε την σχολή αγιογραφίας του Μουσείου Μπενάκη, και πραγματοποίησε εκθέσεις Βυζαντινής αγιογραφίας ,στην Ελληνική πρεσβεία της Ρώμης, ατομική στην Baroque εκκλησία της S. Marta στην Ρώμη και άλλες στην Ιταλία.
Η Ίρις Κρητικού γράφει, μεταξύ άλλων, τα εξής:
“Στην πιο πρόσφατη περίοδο του εικαστικού έργου της, η Γεωργία Κοκκίνη ζωγραφίζει με παράλληλη δυναμική εμμονή, δύο θέματα φαινομενικά ασύνδετα μεταξύ τους. Από τη μια, τα διαχρονικά ερημικά θραύσματα του πολιτισμού της προσφιλούς της Καππαδοκίας: αριστουργηματικά σπαράγματα μιας τρωγλοδυτικής ή λαξευμένης αρχαίας και βυζαντινής αρχιτεκτονικής των σπηλαίων, διάστικτα από τα γοητευτικά μελαγχολικά ίχνη που άφησε επάνω τους ο χρόνος. Ανθρώπινα αφιερώματα πίστης, φέροντα με φθαρμένη ευγένεια τις διαστρωματώσεις μιας αρχέγονης εγκατοίκησης, μιας αιωνόβιας περιπέτειας και μιας τελούσας υπό διωγμόν διαδρομής. Κι από την άλλη, τα άναρχα θραύσματα του ελάχιστου δέματος της πυκνής ανθρώπινης ύπαρξης στις φαβέλες της Νότιας Αμερικής όπου η ίδια έμεινε για αρκετά χρόνια: ετερόκλητες παρουσίες εδώ, τα ανθρώπινα ράκη και τα χαίνοντα δομικά υλικά ακυρωμένων αυτοσχέδιων εργοταξίων, τελούντα σε αναπόδραστη διαδικασία φθοράς, που διακόπτεται μόνο από τα ωσεί παρόντα βλέμματα των μικρών παιδιών που τα κατοικούν. … … Συναντώντας ως θεατές αυτή τη φαινομενική ετερότητα, γρήγορα κατανοούμε ότι πρόκειται για μια καλά ενορχηστρωμένη προσωπική και εξομολογητική καταβύθιση στο αβέβαιο τοπίο μιας οικουμενικής φθαρμένης και εύθραυστης ανθρωπογεωγραφίας που η Γεωργία Κοκκίνη αποτυπώνει με ψυχική ενάργεια, πλαστική ακρίβεια και τρυφερή ενδελέχεια.”
