ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΗΝ ΕΛΕΝΗ ΚΑΡΝΕΖΗ
Η Ελένη Καρνέζη είναι μια ενδιαφέρουσα προσωπικότητα και εξαιρετική καλλιτέχνης.
Γράφει η Μαίρη Κονταρούδη Μπαζιωνη, Οικονομολόγος Επικοινωνιολόγος.
Την Ελένη την γνώρισα σε μία Λέσχη Διεθνούς Οργάνωσης Προσφοράς, στην οποία είμαστε και οι δύο μέλη.
Εκείνο που με κέρδισε από την πρώτη ματιά είναι η θετική ενέργεια που εκπέμπει, είναι όπως λέμε «η χαρά της ζωής».
Είναι μία γυναίκα ολοκληρωμένη, έχει ασχοληθεί με πολλά, διαφορετικά και ενδιαφέροντα πράγματα στη ζωή της. Απολαμβάνει, πίνοντας μέχρι την τελευταία σταγόνα από το ποτήρι της ζωής νοιώθοντας παράλληλα ευγνωμοσύνη και χαρά για αυτό. Η μεγάλη της όμως αγάπη και παντοτινή είναι η τέχνη και οι πίνακες της.
Μετά από όσα ανέφερα, είναι προφανές ότι πρώτα από όλα είναι ένας εξαιρετικός άνθρωπος, αλλά και επίσης μία φωτισμένη καλλιτέχνης με ιδιαίτερα ευαίσθητες δημιουργίες.
Ένας καλλιτέχνης δημιουργώντας βγάζει το «έσω» του προς τα έξω, εκθέτει δηλαδή, τον εσωτερικό του κόσμο μέσα από τα έργα του, συνεπώς καταλαβαίνεις πολλά για την προσωπικότητα του, ακόμα και κάποια που δεν λέγονται με λόγια.
Αυτά είναι όσα η ίδια, αποκόμισα γνωρίζοντας την αγαπημένη Ελένη.
Απομένει όμως να τη γνωρίσουμε μέσα κι από τις δικές της απόψεις.
Ελένη μου, η χαρά μου που σε συνάντησα είναι μεγάλη, αλλά ακόμα μεγαλύτερη είναι η στιγμή αυτή της κουβέντας μας που θα με / μας κάνει να γνωριστούμε καλύτερα.
Ξεκινώ λοιπόν από τα παιδικά σου χρόνια, τα συναισθήματα που ένοιωθες όταν έβλεπες τη μητέρα σου να ζωγραφίζει:
Mαίρη, είναι και δική μου χαρά που σ’ έχω γνωρίσει και που μου δίνεις την ευκαιρία να πω ότι σε μια δύσκολη και αβέβαιη εποχή καταφέρνω να την «χρωματίζω» με φωτεινά χρώματα.
Ας ξεκινήσουμε λοιπόν από το δέος που ένιωθα όταν έβλεπα την μητέρα μου να σχηματίζει και την παραμικρή λεπτομέρεια στον καμβά της (ήταν λάτρης της παραστατικής ζωγραφικής).
Ιδιαίτερα τα Καλοκαίρια που δεν είχαμε σχολείο την βοηθούσα ν’ αγοράζει, τα υλικά της λάδια, καμβάδες. Παρατηρούσα, χωρίς όμως ποτέ να καθίσω δίπλα της να μου δείξει, να με διδάξει.
Τα περισσότερα παιδιά θαυμάζουν τους γονείς και προσπαθούν να τους μοιάσουν. Πως λοιπόν δεν ξεκίνησες την καριέρα σου από τη Σχολή Καλών Τεχνών ;
Λόγω οικογενειακών υποχρεώσεων όταν τελείωσα το σχολείο φύγαμε για την Αμερική όπου ακολούθησα άλλο τομέα στο Κολλέγιο. Ήταν δεκαετία του 70, αν και είχα κερδίσει μια υποτροφία στη σχολή Καλών Τεχνών της Μοντάνα, λόγω των δύσκολων καιρών της εποχής και μακριά από την οικογένεια ακολούθησα όπως προαναφέρω άλλο τομέα.
Από ότι γνωρίζω ξεκίνησες επαγγελματικά «ταξιδεύοντας», που σημαίνει σε τράβηξε η περιπέτεια, να γνωρίσεις τον κόσμο ή κάτι άλλο;
“To travel is to live”, ήταν το motto μου για πολλά – πολλά χρόνια, οι εικόνες που περνούσαν μπροστά από τα μάτια μου μέσα από τα ταξίδια , μου έλεγαν ότι κάποια στιγμή καλό θα ήταν να τις ζωγραφίσω.
Γνωρίζοντας ότι εργαζόσουν στην Ολυμπιακή Αεροπορία θα ήθελα να μου πεις ό,τι θυμάσαι με νοσταλγία ή κάτι που σε εντυπωσίασε, την περίοδο αυτή της ζωής σου
Το να εργαστώ στην Ο.Α. ήταν κάτι που ήθελα πολύ, σημείωση δεν ήμουν ιπτάμενη, όμως ήταν ένα μεγάλο σχολείο. Έτσι, λοιπόν στα σχολεία έχεις και καλές και κακές στιγμές.
Αυτές οι εμπειρίες και η όλη δραστηριότητά σου υποθέτω ότι είχε προηγηθεί αυτή της καλλιτεχνικής και ενασχόλησής σου με τη ζωγραφική. Τι σε ώθησε σ ’αυτό η ενασχόληση της μαμάς και μνήμες ή κάτι άλλο ;
Πάντα είχα σκοπό να ξεκινήσω μαθήματα ζωγραφικής. Μετά τη συνταξιοδότησή μου από την ΟΑ έκανα μαθήματα ζωγραφικής στο Πολιτιστικό Κέντρο Αμαρουσίου και συγχρόνως μελετούσα και με διάφορου δασκάλους στα ατελιέ τους.
Ο κάθε δάσκαλος/ καλλιτέχνης μου έμαθε/πρόσφερε και κάτι νέο ή μετασχημάτισε κάτι παλιό σε νέο και ανάδειξε στοιχεία από την ζωγραφική μου μέσα από μένα, ήταν δλ, μια σπουδή σε μένα, γιατί όλα τα έργα έχουν μια δική τους ζωή που πηγάζει από την ψυχή του καλλιτέχνη
Από τη στιγμή που το αποφάσισες, πως έδρασες και ποια βοήθεια είχες για να φτάσεις στα σημερινά επιτεύγματα.
Όπως είπα και στην προηγούμενη ερώτηση, έμαθα δίπλα σε καταξιωμένους δασκάλους που με δίδαξαν και άρχισα να βρίσκω κι αποκτώ το δικό μου ύφος και διαδρομή μέσα στη ζωγραφική. Η τέχνη έχει τη δύναμη να κάνει τους ανθρώπους ευτυχισμένους και θέλω οι άνθρωποι να αισθάνονται χαρά όταν βλέπουν τα έργα μου.
Από τις εκθέσεις ομαδικές και ατομικές ποια είναι αυτή που σου είναι αξέχαστη και γιατί ;
Όλες ήταν πολύ αγαπημένες όμως ξεχωρίζω την πρώτη (1η) ατομική μου έκθεση στο Ναύπλιο το Καλοκαίρι του 2022, γιατί έγινε και στην γενέτειρα του πατέρα μου
Κάθε φορά που κάθεσαι μπροστά στο καβαλέτο, τι σκέφτεσαι και ποιο είναι το πρώτο πράγμα που κάνεις.
Δεν σκέφτομαι κάτι συγκεκριμένο, «tabula rasa – άγραφος πίνακας» όπως λένε και στη φιλοσοφία, απλά διαλέγω τα χρώματα που θα βάλω στον καμβά μου
και όλα τα άλλα έρχονται από μόνα τους. Τα χρώματα είναι αισθησιακά, διεγείρουν τις αισθήσεις.
Μια σημαντική για μένα, λεπτομέρεια όταν ζωγραφίζω ακούω πάντα μουσική…με έχουν εμπνεύσει στίχοι όπως «Κοίτα μια νύχτα έξω που κάνει…Ζούμε σ’ ένα κόσμο μαγικό με φόντο την Ακρόπολη , τον Λυκαβηττό κλπ».. turn up the music and let it flow!!!!
Τέλος θα ήθελα να σε ρωτήσω για τα μελλοντικά σου σχέδια, τις σκέψεις αλλά και τα όνειρά σου.
Τα άμεσα σχέδια μου είναι δυο (2) ατομικές εκθέσεις , μία στην Αθήνα και μία ίσως στο Ηράκλειο, Κρήτης όπου μ’ έχουν προσκαλέσει να εκθέσω.
Και μία λευκή ερώτηση. Τι θα ήθελες να πεις επιπλέον των όσων συζητήσαμε.
Δεν έχω τίποτα να προσθέσω με την έννοια του επιπλέον, απλά κάποιες σκέψεις.
Μια βαθιά φωνή μέσα μου λέει…μην το βάζεις κάτω ποτέ…μου αρέσει που βρίσκομαι στο ΤΩΡΑ έχοντας ως οδηγό τη σοφία που μου χαρίζει η ηλικία μου. Παράλληλα λειτουργώ ελεύθερα
όπως εξάλλου είναι και η ζωγραφική μου Ελεύθερα να σκεφθεί κανείς βλέποντας την!
Ευχαριστώ θερμά για αυτή την κουβέντα μας, και για την ευκαιρία που μου έδωσες να σε γνωρίσω καλύτερα.
Σας ευχαριστώ για την όμορφη συζήτησή μας
