H γκαλερί ALMA παρουσιάζει στο νέο της χώρο στη Σκουφά 24Α, στο Κολωνάκι, την έκθεση
"Follies"
Δημήτρης Κόκορης | Dimitris Kokoris
Εγκαίνια | Opening
Πέμπτη 14/11, 19:00 – 22:00 | Thursday 14/11, 19:00 – 22:00
Διάρκεια | Duration
14 Νοεμβρίου - 7 Δεκεμβρίου 2024 |
14th November - 7th December 2024
"FOLLIES"
Δημήτρης Κόκορης
Follies – από τη γαλλική λέξη folie που σημαίνει παραφροσύνη – αποκαλούνται στα αγγλικά οι αινιγματικές αρχιτεκτονικές κατασκευές που εξαπλώθηκαν στους κήπους της Ευρώπης κατά τον 17o και 18ο αιώνα, κυρίως με τη μορφή τεχνητών ερειπίων και με επίκεντρο τη Βρετανία. Το υποβλητικό σκηνικό από διάσπαρτα μισογκρεμισμένα κάστρα, ρημαγμένες αψίδες, σπασμένες κιονοστοιχίες και ευφάνταστα κτίσματα έγινε δημοφιλές καθώς οι σχεδιαστές κήπων της εποχής διέδιδαν την ιδέα της δημιουργίας ενός προσωπικού ερειπιώνα. Στη δεύτερη ατομική του έκθεση στη γκαλερί Alma, με τίτλο Follies, ο εικαστικός καλλιτέχνης Δημήτρης Κόκορης μας εισάγει στο μυστηριώδες περιβάλλον του προσωπικού του ερειπιώνα, όπου αποσαθρωμένοι σκελετοί κτιρίων συμπλέκονται με θραύσματα γλυπτών, περίεργα φυτά, αλλόκοτα πλάσματα και κατακερματισμένα ανθρώπινα μέλη. Όπως τα follies, οι ιδιόρρυθμες αυτές κατασκευές στους κήπους, κατά τη διάρκεια του περιπάτου παρέσυραν σε περαιτέρω εξερεύνηση και προσέφεραν τη συγκίνηση της ανακάλυψης, έτσι τα έργα του Κόκορη κρύβουν μια σειρά από εκπλήξεις που τραβούν το βλέμμα οδηγώντας το σε διαφορετικές διαδρομές ανάλογα με τη γωνία θέασης. Στα έργα, αμφίσημες μορφές κατακλύζουν ένα φανταστικό σύμπαν που μπορεί να έρχεται από το παρελθόν ή να απεικονίζει ένα δυστοπικό μέλλον. Η επιβλητικότητα της βλάστησης, που μοιάζει ζωντανή, σχεδόν υπερφυσική, με κρυμμένα μυστικά να καραδοκούν, προκαλεί δέος και ανασφάλεια. Ο καλλιτέχνης ζωγραφίζει χωρίς προσχέδιο, κατευθείαν στον καμβά με πινέλο ή στο χαρτί με πενάκι, με τη συμπύκνωση της πληροφορίας να δίνει την αίσθηση ότι τείνει να υπερβεί τα όρια του έργου. Αυτός ο «τρόμος του κενού» (horror vacui), η τάση για πλήρωση ολόκληρης της επιφάνειας, μεταφέρεται και στην αφήγηση. Η καταιγιστική, λαβυρινθώδης πλοκή κόβει την ανάσα, δημιουργώντας κλειστοφοβική ατμόσφαιρα Γοτθικού μυθιστορήματος, η οποία εκδηλώνεται οπτικά, συχνά με σκοτεινό χιούμορ, μέσω μιας παράδοξης ανατομίας: τα υβριδικά όντα που ξεπροβάλλουν καλώντας μας να αναλογιστούμε το υλικό της δικής μας ύπαρξης, μοιάζουν να έχουν κατασκευαστεί στο εργαστήριο του Dr. Frankenstein. Ένα κεφάλι κολλημένο σε ένα πόδι, ένα πρόβατο που φυτρώνει από κλαδί δέντρου, ένα ποντίκι με προβοσκίδα ελέφαντα – η εστίαση του βλέμματος αποκαλύπτει έναν συναρπαστικό κόσμο με αναρίθμητα γκροτέσκα πλάσματα που θα μπορούσαν να έχουν δραπετεύσει από κάποιο μεσαιωνικό εικονογραφημένο Ζωολόγιο (Bestiary). Αυτή η επανεγγραφή μοτίβων του παρελθόντος σε ένα άχρονο δυστοπικό μεταβιομηχανικό σκηνικό υπογραμμίζει τη διαχρονικότητα τους (από τον Bosch και τον Bruegel στη Remedios Varo και τον Mu Pan) ενώ ταυτόχρονα προσφέρει μια εικαστική εμπειρία αντίστασης στη σημερινή απομάγευση του κόσμου. Με την ενσωμάτωση ανθρωπόμορφων όντων που κουβαλούν μια θορυβώδη μετα-πανκ (post-punk) αισθητική, απότοκη της οικειοποίησης του Γοτθικού από τη Βρετανική μουσική σκηνή του τέλους της δεκαετίας του 1970, ο προσωπικός ερειπιώνας του καλλιτέχνη μεταμορφώνεται σε συλλογικό πεδίο στοχασμού για τη σύγχρονη παραφροσύνη της υπερπληθώρας των πληροφοριών, της βίας, της αστικής παρακμής, της περιβαλλοντικής κατάρρευσης, και, τελικά, για το τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος.
Δρ. Μαρία Βάρα, Τμήμα Θεωρίας και Ιστορίας της Τέχνης, ΑΣΚΤ
"FOLLIES"
Dimitris Kokoris
Follies– from the French word for madness (folie) – are called the enigmatic architectural structures that spread across gardens in Europe, predominantly in Britain, during the 17th and 18th centuries, mainly in the form of sham ruins. The evocative setting of half-ruined castles, crumbling arches, broken colonnades and extravagant buildings became popular as garden designers of the time popularised the idea to “create your own ruin.” In his second solo exhibition at Alma Gallery, entitled Follies, visual artist Dimitris Kokoris introduces us to the mysterious environment of “his own ruin,” where decaying building skeletons intertwine with fragments of sculptures, strange plants, bizarre creatures and dismembered human parts. Just as follies, those eccentric garden constructions, lured walkers to further exploration and offered the thrill of discovery, Kokoris’ artworks contain a series of eye-catching surprises that provide us with a different perspective depending on our point of view. In the works, ambiguous figures invade an imaginary space that could come from the past or designate a dystopian future. The prominence of the looming vegetation, which seems alive, or even supernatural, replete with lurking secrets, evokes both awe and uneasiness. The artist draws without a preliminary sketch, directly on the canvas with a brush or on the paper with a pen, with the condensation of information creating the feeling that it could exceed the limits of the work. This sense of horror vacui (fear of the empty space), this tendency to occupy the entire surface, is also transferred to the visual narrative. The intricate, labyrinthine plot is breathtaking, creating a claustrophobic Gothic novel atmosphere, which manifests visually, often with dark humour, through a paradoxical anatomy: the hybrid creatures that emerge and invite us to contemplate the material of our own being, seem to have been constructed in Dr Frankenstein’s laboratory. A head stuck to a foot, a sheep sprouting from a tree branch, a mouse with an elephant’s trunk - the focusing of the gaze reveals a fascinating fantasy world with countless grotesque creatures that could have escaped from a medieval illustrated Bestiary. This re-inscription of motifs of the past in a timeless dystopian post-industrial setting underlines their durability through time (from Bosch and Bruegel to Remedios Varo and Mu Pan) while offering a visual experience of resistance to the contemporary disenchantment of the world. By incorporating anthropomorphic creatures that carry a clanky post-punk aesthetic (an outgrowth of the appropriation of the Gothic by the British music scene of the late 1970s), the artist’s own ruin is transformed into a collective space for reflection on the current follies of information overload, violence, urban decay, environmental collapse, and, ultimately, on what it means to be human.
Dr. Maria Vara Department of Art Theory and History
Athens School of Fine Arts
"Environment II", 160x130 cm, acrylics on canvas, 2024
